Συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός"

Η συναυλία θα ξεκινήσει με την Εισαγωγή από την όπερα «Il signor Bruschino» του Gioacchino Rossini. Η μονόπρακτη αυτή φάρσα, που αποτελεί την ένατη κατά σειρά όπερα του συνθέτη, ανέβηκε για πρώτη φορά στη Βενετία στις 27 Ιανουαρίου 1813 αλλά το έργο αποσύρθηκε αμέσως λόγω της παταγώδους του αποτυχίας. Το έργο δεν ξαναπαίχτηκε ποτέ κατά τη διάρκεια της «ενεργούς» δράσης του Rossini. Η εισαγωγή είναι ουσιαστικά το μόνο τμήμα του έργου, που έχει διατηρήσει μία θέση στο συμφωνικό ρεπερτόριο. Χαρακτηρίζεται από έντονο χιούμορ και πνευματώδη διάθεση, αν και σε ορισμένα σημεία η μουσική γίνεται αρκετά συναισθηματική. Σε δύο σημεία της εισαγωγής ο Rossini κάνει χρήση ενός ιδιαίτερου –και προκλητικού για τα δεδομένα της εποχής του- ηχητικού εφέ, ζητώντας από τους μουσικούς στα δεύτερα βιολιά να «χτυπήσουν» ένα ρυθμό με τα δοξάρια στα αναλόγιά τους. Ίσως γι’ αυτό και να έγραψε με αυτοσαρκαστική διάθεση στο τέλος της εισαγωγής τη φράση «Dio ti salvi l’ anima» («Ο Θεός ας σώζει την ψυχή σου»).
Στη συνέχεια θα εκτελεστούν οι Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα ροκοκό, έργο 33, για βιολοντσέλο και ορχήστρα του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Αποτίνοντας φόρο τιμής στο Mozart ο Τσαϊκόφσκι έγραψε μία σειρά οκτώ παραλλαγών για βιολοντσέλο και ορχήστρα πάνω σε ένα θέμα, που αποτελεί κλασικότροπη επεξεργασία μίας λαϊκής μελωδίας. Το έργο γράφτηκε το 1877 για τον γερμανικής καταγωγής διάσημο βιρτουόζο του βιολοντσέλου της εποχής, Wilhelm Fitzenhagen, και αφιερώθηκε σε αυτόν, ο οποίος μάλιστα έκανε και την πρώτη του εκτέλεση στις 30 Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς στη Μόσχα υπό τη διεύθυνση του Νικολάι Ρουμπινστάιν. Την επόμενή χρονιά ωστόσο, ο Fitzenhagen προέβη σε εκτεταμένες παρεμβάσεις στη δομή του έργου, που αρχικά δυσαρέστησαν έντονα το συνθέτη, αν και μερικά χρόνια αργότερα (1889) εκείνος έδωσε –με μεγάλη απροθυμία- τη συγκατάθεσή του για την έκδοση της εκδοχής του Fitzenhagen. Σολίστ είναι η διακεκριμένη βιολοντσελίστρια από την Κορέα Meehae Ryo.
Η συναυλία θα κλείσει με τη Συμφωνία αρ. 45 σε φα δίεση ελάσσονα «του Αποχαιρετισμού» του Franz Joseph Haydn. Η Συμφωνία γράφτηκε το 1772 για τον πρίγκιπα Nikolaus Esterhazy, στην υπηρεσία του οποίου εργαζόταν τότε ο Haydn. Ανήκει στα έργα εκείνα του Haydn, τα οποία φέρουν έντονη τη σφραγίδα μίας ιδιαίτερης δραματικότητας, χαρακτηριστικής του κινήματος «Sturm und Drang» («Καταιγίδα και Ορμή») της εποχής. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και η επιλογή ελάσσονας τονικότητας, γεγονός ασυνήθιστο για τα τότε δεδομένα. Η Συμφωνία παραμένει διαχρονικά μία από τις πλέον δημοφιλείς του συνθέτη της. Το προσωνύμιο «του Αποχαιρετισμού» οφείλεται στο τελευταίο μέρος της συμφωνίας, η σύλληψη του οποίου ανάγεται στο ακόλουθο γεγονός: Οι μουσικοί της ορχήστρας του πρίγκιπα, υποχρεωμένοι να τον ακολουθούν στο θερινό του ανάκτορο, βρέθηκαν μακριά από τις οικογένειές τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα του αναμενόμενου. Όταν ζήτησαν από τον μαέστρο τους Haydn να μεσολαβήσει στον πρίγκιπα για να τους αποδεσμεύσει, ο συνθέτης προτίμησε να εκφράσει το αίτημα με μουσικό τρόπο και έτσι, στο φινάλε της συμφωνίας, σταδιακά οι μουσικοί αποχωρούν από τα αναλόγιά τους, εωσότου μείνουν μόλις δύο βιολιά. Ο πρίγκιπας πάντως έλαβε το μήνυμα και έτσι οι μουσικοί μπόρεσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.