9η Συναυλία της 69ης καλλιτεχνικής περιόδου

Η συναυλία θα ξεκινήσει με το έργο «Ελένη» για σόλο τενόρο και ορχήστρα εγχόρδων (σε ποίηση Πάνου Κυπαρίσση) του Θωμά Μπακαλάκου. Σολίστ είναι ο διακεκριμένος Έλληνας τενόρος Ζάχος Τερζάκης.

Στη συνέχεια θα εκτελεστεί το Κοντσέρτο για δύο βιολιά και ορχήστρα εγχόρδων σε ρε ελάσσονα, BWV 1043 του Johann Sebastian Bach. Η σύνθεση του κοντσέρτου για δύο βιολιά ανάγεται στην ευτυχισμένη περίοδο διαβίωσης του Bach στο Kothen (1717 – 1723), κατά την οποία γράφτηκαν μεταξύ άλλων και τα περιβόητα “Βραδεμβούργια Κοντσέρτα”. Ήδη από τα νεανικά του χρόνια ο Bach υπήρξε θιασώτης του ιταλικού κοντσέρτου, όπως αυτό έφτασε στο απόγειό του με τον Antonio Vivaldi (1678 – 1741). Ο Vivaldi είχε ακολουθήσει -και τελειοποιήσει- τη μπαρόκ φόρμα κοντσέρτου, σύμφωνα με την οποία το έργο ήταν τριμερές (γρήγορο – αργό – γρήγορο) και η δομή των επιμέρους μερών βασιζόταν στην ιδέα του “ritornello”, ενός θέματος που παρουσιαζόταν κατά κανόνα από όλη την ορχήστρα και που περιοδικά επανεμφανιζόταν, ερχόμενο σε αντιδιαστολή με παρεμβαλλόμενα σολιστικά επεισόδια. Ανάλογης δομής είναι και το εξαιρετικά δημοφιλές Κοντσέρτο για δύο βιολιά. Σολίστ είναι οι βιολονίστες Παναγιώτης Φιλικόζης και Παναγιώτης Τζιώτης, και οι δύο μέλη της ΚΟΑ.

Η συναυλία θα κλείσει με τη Συμφωνία αρ. 40 σε σολ ελάσσονα, K.V. 550 του Wolfgang Amadeus Mozart. Μαζί με το κοντσέρτο για πιάνο σε ρε ελάσσονα, K.V. 466, η Συμφωνία αρ. 40 αποτελεί διαχρονικά ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Mozart, έχοντας διατηρήσει την απήχησή της ακόμα και κατά την περίοδο ακμής του ρομαντισμού του 19ου αιώνα, οπότε και η φήμη του Mozart –παροδικά ασφαλώς- σημείωνε μία κάμψη. Η “μεγάλη συμφωνία σε σολ ελάσσονα ” (διακρινόμενη έτσι από την προγενέστερη συμφωνία αρ.25 στην ίδια τονικότητα) αποτυπώνει κατά πολλούς την ταραγμένη συναισθηματική κατάσταση, στην οποία βρισκόταν ο Mozart όταν την έγραψε, βιώνοντας μία πτώση της δημοτικότητας και αναγνώρισής του στη Βιέννη και μείζονες οικονομικές δυσχέρειες. Η γεμάτη αυθεντικό πάθος, τραγική δύναμη και συναισθηματική πολυπλοκότητα γραφή της δείχνει να προοιωνίζει την εποχή του ρομαντισμού, ενώ παράλληλα η εκπληκτική αρμονική και δομική της τελειότητα την καθιστά αναμφίβολα μία κορυφαία έκφανση του κλασικισμού. Ο Alfred Einstein χαρακτηρίζει το πρώτο και το τελευταίο μέρος της Συμφωνίας ως “καθόδους στην άβυσσο της ψυχής”, ενώ ο Charles Rosen την αποκαλεί ως μία από τις “κορυφαίες εκφράσεις πόνου και τρόμου” στο έργο του Mozart.