Διαμάντια Μουσικής Δωματίου, σπάνια κατεργασμένα
Μουσικά διαμάντια συχνά μένουν «ακατέργαστα», όχι λόγω μικρότερης αξίας τους αλλά εξαιτίας του δύσκολου συνδυασμού του μουσικού σχήματος που αφορούν. Την «κατεργασία» τους αναλαμβάνει το Κουιντέτο Εγχόρδων με κοντραμπάσο Quintarco, παρουσιάζοντας αριστουργήματα που σπάνια ακούγονται. Σας προσκαλούμε να απολαύσετε τρία τέτοια έργα: ένα από τα κομψότατα κουιντέτα του Μποκερίνι, δύο βαλς για πιάνο του Αντονίν Ντβόρζακ διασκευασμένα από τον ίδιο τον συνθέτη τους κι ένα αριστουργηματικό κουιντέτο του Μπλαν, έργο που αγγίζει τις κορυφές της δημιουργίας μουσικής δωματίου.
Λυρισμός και ενδοσκόπηση
Στην εποχή του Μότσαρτ το κλαρινέτο ήταν ένα πολύ νέο όργανο, που σταδιακά έκανε την εμφάνισή του στα μουσικά δρώμενα και κέρδιζε ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος στις προτιμήσεις των συνθετών και την καρδιά του φιλόμουσου κοινού, γοητεύοντας με τον βελούδινο ήχο του και τις ποικίλες εκφραστικές του δυνατότητες. Ο Μότσαρτ ήταν ένας εκ των πρώτων συνθετών που στα τελευταία χρόνια της (σύντομης) ζωής του που αξιοποίησε το κλαρινέτο σε συμφωνικά έργα και έργα μουσικής δωματίου, αναδεικνύοντας όσο λίγοι τότε το πόσο ξεχωριστό όργανο ήταν! Στα χνάρια του, ο Μπραμς επίσης είδε στο κλαρινέτο ένα ηχόχρωμα μοναδικής απαλότητας και αισθαντικότητας, που τροφοδοτούσε την ώριμη συνθετική του σκέψη. Τα κουιντέτα των δύο μεγάλων μουσουργών, γραμμένα αμφότερα στας δυσμάς του βίου τους, αποτελούν ορόσημα του ρεπερτορίου για το υπέροχο αυτό πνευστό όργανο και για τη μουσική δωματίου γενικά.
Ρομαντικοί και Επαναστάτες
Μπετόβεν και Σοστακόβιτς αποτελούν δύο πυλώνες του συμφωνικού ρεπερτορίου, ο πρώτος ως ο συνθέτης που οδήγησε στις αρχές του 19ου αιώνα το είδος της Συμφωνίας σε εντελώς καινοφανή και δυσθεώρητα ύψη ποιότητας, βάθους και αρχετυπικού μεγαλείου, ο δεύτερος ως ο δημιουργός εκείνος που στον ταραχώδη 20ο αιώνα έδωσε νέα πνοή στη συμφωνία και κατέδειξε έμπρακτα νέες προοπτικές στο νοηματικό της περιεχόμενο και στα εκφραστικά της μέσα. Οι Athens Classical Players τιμούν τους δύο αυτούς κορυφαίους συμφωνιστές παίζοντας δύο κουαρτέτα τους σε εκδοχή τους για σύνολο εγχόρδων.
Old Photographs
Τέσσερα έργα, τέσσερις μουσικές φωτογραφίες από παλιές εποχές, χαμένες στον χρόνο. Ο σπουδαίος συνθέτης μας Χρήστος Χατζής αντλεί την έμπνευσή του από παλιές φωτογραφίες από τα παιδικά και νεανικά του χρόνια – και το Τρίο του έχει αποδειχτεί ένα από τα πιο πολύ παιζόμενα έργα του ανά τον κόσμο. Εξαιρετικά δημοφιλές είναι βεβαίως και το Τρίο του Χάυντν που στο φινάλε του εμπνέεται από τη γεμάτη ενέργεια και ζωντάνια τσιγγάνικη μουσική της εποχής του. Στον αντίποδα της εύθυμης μουσικής του Χάυντν, ο νεαρός Ραχμάνινοφ, στο πρωτόλειο Τρίο του, ξετυλίγει μία ατμόσφαιρα πένθιμη και μελαγχολική. Τέλος, ο «πατριάρχης» της αρμενικής μουσικής Κομιτάς εκφράζει με γλαφυρό και απέριττο τρόπο τους καημούς και τα πάθη ενός λαού που έχει υποστεί πολλά δεινά στη μακρά ιστορική του διαδρομή.
Από την Ευρώπη στην Αμερική
Ο Αντονίν Ντβόρζακ και ο Μάνος Χατζιδάκις είναι δύο εντελώς διαφορετικοί συνθέτες, από διαφορετικές χώρες, διαφορετικούς αιώνες, διαφορετικά στιλ, διαφορετικές ζωές και διαφορετικά βιώματα. Όμως είχαν και ένα απρόσμενο κοινό: έζησαν για κάποια χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη: o πρώτος από το 1892 ως το 1895 και ο δεύτερος από το 1966 ως το 1972. Τα δύο έργα τους που ακούγονται στη συναυλία είναι μεταγραφές δύο διάσημων έργων που οι δύο συνθέτες συνέλαβαν και ολοκλήρωσαν επί αμερικανικού εδάφους.
Λυρικά κουαρτέτα
Είναι σπάνιες οι φορές που οι μεγάλοι Ιταλοί συνθέτες όπερας ΤΖουζέπε Βέρντι και Τζάκομο Πουτσίνι έκαναν ένα «διάλειμμα» από τις οπερατικές τους συνθέσεις για να καταπιαστούν
με τη σύνθεση έργων χωρίς την παρουσία της ανθρώπινης φωνής. Ακόμη όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις τόσο το αλάνθαστο αισθητήριό τους όσο και το πληθωρικότατο,
οπερετικό τους σύμπαν μεταφέρθηκε ατόφιο στις παρτιτούρες των μουσικών οργάνων, οι οποίες ξεχειλίζουν από λυρισμό, συναίσθημα και φυσικά μελωδικότητα «φωνητικών» προδιαγραφών.
Φαγκοτόνια
Μια συναυλία με σύνολο από φαγκότα αποτελεί μια μοναδική μουσική εμπειρία που συνδυάζει ζεστούς, βαθείς και παιχνιδιάρικους ήχους! Με κεντρικό κομμάτι τις Εικόνες
από μια Έκθεση του Μόντεστ Μούσοργκσκυ σε μεταγραφή του σπουδαίου σολίστ του φαγκότου Dag Jensen, μεταφερόμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο αρμονία και πρωτότυπες ηχητικές υφές. Μια βραδιά που υπόσχεται να εκπλήξει και να γοητεύσει το κοινό αποκαλύπτοντας την ευρεία εκφραστική γκάμα του οργάνου, από βελούδινες μπάσες νότες μέχρι δυναμικά, χιουμοριστικά, δεξιοτεχνικά περάσματα!
Cross-Over
Επ’ αφορμή της συμπλήρωσης 90 ετών από τη γέννηση του Elvis Presley, το Metallon με τη σύμπραξη του τραγουδιστή Δώρου Δημοσθένους και υπό τη διεύθυνση του Νίκου Χαλιάσα προτείνει ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει ορισμένα από τα πλέον αγαπημένα και εμβληματικά τραγούδια του επονομαζόμενου «Βασιλιά του Ροκ εν Ρολ» ή απλώς «Βασιλιά», που θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία του θεάματος. Ο Elvis Presley ερμήνευσε όλα τα είδη μουσικής που άνθισαν στην Αμερική τα οποία μάλιστα και εξέλιξε. Rockabilly, Hillbilly, Rock’n’Roll, Rhythm’n’Blues, Country, Gospel, Spitituals, Soul, Pop, Blues, Rock, Ballads μέχρι Bossa Nova. Ένας τελειομανής καλλιτέχνης που δεν ήταν απλώς ένας τραγουδιστής, έπαιρνε τραγούδια ξεχασμένα ή που δεν είχαν την απήχηση που άξιζαν και τα αναδείκνυε με έναν εντελώς δικό του τρόπο.
Κουιντέτο με πιάνο
Τα δύο κουιντέτα με πιάνο της συναυλίας, το πρώτο γραμμένο το 1887 και το δεύτερο το 1914, μοιράζονται πολλά και ουσιώδη κοινά στοιχεία. Αμφότερα είναι γραμμένα σε ρομαντικό ιδίωμα και αντλούν ένα μεγάλο κομμάτι των θεμάτων τους από την ιδιαίτερη μουσική παράδοση των χωρών των συνθετών τους, ήτοι από την Τσεχία και την Ουγγαρία αντίστοιχα. Επίσης και στα δύο, πιάνο και έγχορδα αλληλεπιδρούν με δυναμισμό και ένταση, κάτι που τα καθιστά από τα πλέον γοητευτικά έργα του είδους του κουιντέτου με πιάνο.
Μουσική που θεραπεύει
H δεκαετία του 1820 ήταν αναμφίβολα πολύ συναρπαστική για τους Βιεννέζους μουσικόφιλους. Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, ώριμος και απομονωμένος από τον υπόλοιπο
κόσμο λόγω της προχωρημένης κώφωσής του, στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά στο αγαπημένο του κουαρτέτο εγχόρδων δημιουργώντας έργα πρωτόγνωρης πολυπλοκότητας
και ομορφιάς. Ο μεγάλος του θαυμαστής Φραντς Σούμπερτ, έχοντας κερδίσει την αναγνώριση μέσω των υπέροχων τραγουδιών του, εμπλουτίζει το ρεπερτόριο της μουσικής
δωματίου με κάποια από τα σημαντικότερα έργα του. Το 1824 ο Σούμπερτ συνθέτει το 13ο κουαρτέτο του σε λα ελάσσονα που θα πάρει την επωνυμία «Ροζαμούνδη» λόγω της μελωδίας από την ομώνυμη σκηνική μουσική, που χρησιμοποιεί στο δεύτερο μέρος. Το 1825 ο Μπετόβεν παρουσιάζει με τη σειρά του το 15ο κουαρτέτο του, επίσης σε λα ελάσσονα, στο οποίο το τρίτο μέρος «Ιερή ευχαριστία ενός αναρρωνύοντος στη θεότητα, στον Λύδιο
τρόπο», είναι μια ειλικρινής κατάθεση από την ψυχή του μεγάλου μουσουργού μετά από μία σοβαρή περιπέτεια της υγείας του.